Botei a andar polo lado dereito da estrada e, ós poucos metros, seguín andando polo mesmo lado da rúa. Ós cachos andaba amodiño e, cando quería, aceleraba o paso. Son imprevisible. Ah, si, polo atallo andei polo centro. É tan estreito que case se pode dicir que non hai lado dereito nin esquerdo. No atallo vin lagartiñas que cruzaban e caracois que facían o mesmo, pero con tal lentitude que ó mellor estaban descansando. Onte mesmo, pola noite, vimos tantos que lle dixen ó rapaz que igual se dedicaban a botar carreiras, que a ver quen cruzaba antes. “Ó mellor apostan que a ver cantos se libran de que os pisemos”, replicou o fillo. Ó ser de noite, case sempre se esmaga algún. Máis ben, algúns.
Cando entrei na biblioteca, entreguei un libro moi voluminoso e collín outro practicamente do mesmo volume. Unhas veces cólloos gordos e outras delgados. Dependerá do que cadre: bonita portada, mellor título, autor... Iso á primeira vista. Á hora da verdade, bótolle unha ollada e un inicio de lectura á contraportada, que sempre axuda algo. Hainos con portada bonita nos que o tema non me atrae e hainos dos que escapo que, por un casual, lles leo a contraportada ou solapa e o que contan gusta.
En todas as miñas saídas non pode faltar o café. Non falta. E hoxe, si, foi en tres tragos xustos. Porque viña temperado ou morno, porque non abrasaba e porque estaba rico de carallo. Co café, xa se ve, caeu tamén o escrito, o relato. Finalmente, xa non queda outra que seguir co camiño de volta. Agora, polo lado esquerdo da rúa, logo polo medio do atallo para rematar polo lado esquerdo da estrada.
