Grande Amore actuará o venres 24 de maio no Ouren Sound Fest, en Pereiro de Aguiar, para presentar en directo “II”, un disco con cancións confesionais pero que causan unha particular empatía co público
Poucos artistas crean tanta empatía co seu público como Nuno Pico, quen baixo o paraugas de Grande Amore interpreta a idiosincrasia galega con cancións que fan foco en “a nostalxia e unha forma melancólica de ver a vida”, como gusta expresar quen actuará o venres 24 de maio no Ourensound Fest con Clara Redondo e mariagrep para presentar o seu disco “II” e facer gala do seu punk-metal electrónico.
En cancións como “Pelea”, cos versos “Desta merda nunca me falaron / Naide ten piso, naide ten traballo”, ou “Anos 20”, que di “Poido estar deixando a vida en todo o que faigo / Que a veces parece que todo é unha merda”, hai unha situación referencial para unha xeración á que lle é difícil sobrevivir, incluso tendo traballo. Dada por descontada a empatía, cal é o feedback que recibes do teu público?
A xente nos concertos corea as cancións, tanto aquí como fóra de Galicia. Nese sentido, o feedback é totalmente positivo. Á marxe diso, hai xente que di que lle gustan as letras das nosas cancións, que o resalta. O de ser referencial para unha determinada xeración é algo que sempre é azaroso, e penso que está ben que así sexa. Supoño que hai xente que se sentirá identificada con nós porque estamos en situacións vitais moi semellantes, pero eu nunca escribo intentando representar a ninguén. Hai xente que si, e que o fai xenial ademais. Pero as miñas letras dependen ao cen por cen de ser confesionais nese sentido.
“Nunca pasa nada / Sempre está chovendo”, di “Fumando espero”, e “Pa’saber se este odio que teño pola xente / É culpa miña o de que aquí chove sempre”, di “Ben sabe Deus que ou intetei”. Que tanto che marca a idiosincrasia galega?
Moi boa pregunta á que creo que non teño unha resposta clara. Eses sentimentos típicos e tópicos que se lle atribúen á xente galega dende sempre, como a nostalxia, unha certa introspección e unha forma melancólica de ver a vida, estiveron moi presentes en min dende moi pequeno. Supoño que, de ter nacido en Valladolid ou en Huesca, tamén sería unha persoa nostálxica, pero quizais non tanto. A iso tamén se lle xunta o feito de que os grupos que máis me gustan son os que combinan unha música forte e intensa con letras escuras e torturadas. Polo tanto, é moi probable que á hora de compoñer, intente evocar na xente o que evocaron en min cancións como “I Can’t Escape Myself” de The Sound ou, por poñer un exemplo máis cercano, “Maldita sea mi suerte” de Los Suaves. Supoño que é unha mestura entre a miña forma de ser e o que estéticamente me gustou dende que teño recordo.
