Manuel Caride: “A cultura propia é unha ventá aberta ao mundo, hai que protexela”

Nome: Manuel Caride, “Macaco”. Lugar de nacemento: Ourense Especialidade artística: Ilustrador e pintor. Manuel Caride “Macaco” aporta á colección “Os rostros de Nós” a súa interpretación do retrato de Vicente Risco e nela nótase a pegada dunha nova etapa creativa do artista ourensán, máis ligado ca nunca á natureza. Esta nova proposta chegou coma un novo reto. Encargáronme a lámina de Vicente Risco e foi un momento de inspiración moi grande no que decidín tirarme directamente ao río e facer o orixinal durante esa mesma noite. Coñecía a súa obra? Si, si, a Xeración Nós interésame moitísimo. Vicente Risco, Otero Pedrayo, Castelao… Parécenme figuras fundamentais para a nosa cultura, hai que defendelas. O seu legado e os seus pensamentos, que seguen e seguirán vixentes porque son universais. Como decidiu abordar o retrato de Vicente Risco? Fíxeno de xeito figurativo pero quería simplificalo e sintetizalo moitísimo e baseime nas cores, o azul e o verde, que representan para min a Galicia costeira e a Galicia do interior, a de Vicente Risco. Na lámina temos unha referencia tamén ao que é a Ribeira Sacra. E as súas lentes son todo un símbolo. De feito, teño que ir ó o oftalmólogo e vou coller unha montura dese tipo, seguro. É un retrato que chega enseguida ao quen o observa. Impacta un pouquiño ao principio pero eso é o que busco sempre, abrir as portas da mente da persoa. Despois según os seus gustos pode gustarlle ou non, pero ese primeiro impacto é importante. Síntese máis cerca agora mesmo de Risco? Si, del e de toda esa xeración. E é curioso porque eu non me criei aquí, pero coñezo moita xente que estivo fóra polas circunstáncias da vida e cando regresaron a Galicia desenvolveron un sentimento todavía máis profundo que o que ten moita xente de aquí. Eso foi o que me pasou a min. Síntoo así, a verdade. Vicente Risco era o mestre de mestres. Que importancia tiveron para vostede os mestres da súa vida? Moitísima, creo que a educación é fundamental para o ser humano, para que creza e se desenvolva. Agora coa pandemia estou adicándome á miña obra. Non podo dar clases pero levo vinte anos en Afundación ensinando pintura e debuxo, e encántame a docencia en todo tipo de idades. Din moitos anos clases en ASAC (Asociación de altas capacidades de Galicia), e é incrible a capacidade dos nenos de aprender. Esa é a base, ter curiosidade e aprender para crecer. Hai uns anos que decidiu deixar Compostela e regresar á casa familiar nos Casares, na parroquia de Amoeiro. Que lle aporta este lugar? Cada mañá acompáñame o son dos paxaros coma unha melodía diaria que é marabillosa, sobre todo para crear. É fundamental atoparse a gusto nun entorno para traballar. Eu tiven varias épocas de urbanita, pero chega un momento no que queres cambiar o chip e a min tirábame moito a natureza, o campo, o seu silencio… Todas esas cousas veñen moi ben para o que eu quero facer. Esas alusións a natureza están moi presentes no retrato de Risco onde tamén aparecen unhas letras. Si, a caligrafía galega encántame, traballei nela moitas cousas. As letras están elexidas ó azar pero a ese azar doulle moita importancia, hai que saber xogar con el. Este lugar (Os Casares, Amoeiro) préstase á reflexión. Cara onde vai a súa obra agora mesmo? Todas as etapas que pasei son moi distintas pero creo que unha leva a outra e na que estou agora mesmo é a consecuencia das anteriores. Se as comparamos son moi diferentes, tiven unha época moi underground, moi de cómic, ilustración e agora estou cunha arte que a primeira vista semella moi clásica, coma é o óleo, as paisaxes e ata bodegóns pero con algo distinto, que chegue. Na casa había un artista xa antes, un mestre canteiro, seu pai. Eso tamén o conserva? Conservo ese gusto polo volume, tallar a pedra… A madeira tamén me gusta pero son moi de granito. Fixen un curso de talla ornamental en Santiago e encantoume, de feito hai unha peza aquí na casa que lle regalei ó meu pai. Agora estou preparando un tallerciño para poder seguir coa talla e combinala coa pintura. As dúas artes compleméntanse? Realmente a escultura e o volume están ligados ao debuxo máis que a pintura. Un bo debuxante é un bo escultor e un bo escultor é un bo debuxante. Agora, a pintura nútrese do debuxo para poder crear cousas, inda que son diferentes. Había unha mensaxe en todo o discurso da Xeración Nós, que era levar o galego a todos os ámbitos da vida e por suposto tamén á arte. Claro, todo é cultura e máis cando unha cultura ten unha definición coma a nosa. Hai que protexela. Unha cultura propia é unha ventá aberta ao mundo.